Geen feestje, maar iets heel anders

Lief natuurdagboek,

In het weekend van 26 maart ging ik met mijn familie een weekendje naar Cadzand in Zeeland . We verbleven dit weekend niet in een normaal vakantiehuisje, maar eentje op het strand! Het weekendje weg was ook niet zomaar, want door alle maatregelen was het niet mogelijk om de vijftigste verjaardag van mijn moeder te vieren. Als verrassing had mijn vader dit huisje geboekt in plaats van een groot feest. Gezelligheid was er dit weekend in overvloed maar daar gaat dit verhaal niet over. Het gaat over de prachtige natuurfoto’s die ik tussendoor maakte.

Toen ik samen met mijn broertje en zijn vriendin aankwam bij het huisje stond ik nog geen tien minuten na aankomst al met mijn verrekijker en camera in de duinen. Na een korte ronde had ik wat kneuen, heggemussen, meeuwen en aalscholvers gezien. Ik moest echter weer terug want mijn andere broertje met zijn vriendin én onze hond waren ook gearriveerd.

Na een lekker kopje koffie besloot ik mijn ronde te vervolgen terwijl de rest de spullen aan het uitpakken was. Ik had tot 15.00 uur de tijd om te fotograferen en ditmaal was mijn ronde veel succesvoller dan de eerste op die dag. Ik kwam mijn favoriete kustvogel tegen: de drieteenstrandloper. Deze vogel heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij aan elke poot drie tenen heeft in plaats van vier net als andere vogels. Tussen het groepje van ongeveer vijfentwintig individuen zat er eentje die zijn naam echt eer aandeed. Deze drieteenstrandloper had namelijk letterlijk drie tenen. Met zijn ene pootje huppelde deze met de rest mee, het vogeltje leek er weinig hinder van te hebben.

Eenmaal op de terugweg naar het strandhuisje liep ik langs een plas die vol zat met vogels. Vele tureluurs, bergeenden, kokmeeuwen en kluten later liep ik weer verder. Deze vogels zaten veel te ver weg voor een foto. Het zien en horen van zoveel prachtige vogels is voor mij al een hele belevenis op zich. Ik moest even doorstappen want anders was ik niet op tijd bij het strandhuisje. Toen ik thuis kwam, hoorde ik vervolgens dat ik exact dezelfde route terug kon wandelen. In een dorpje verderop hadden we namelijk fietsen gereserveerd voor op het strand.

Met de hele groep begonnen we aan onze wandeltocht naar de fietsverhuur. Ongeveer een uur later zaten we dan eindelijk op de tweewielers. We hadden ons echter vergist in de zwaarte van de tocht. Vol tegen de wind in en door de modder zijn natuurlijk geen ideale omstandigheden om te fietsen. Bezweet en uitgeput kwamen we aan bij het strandhuisje. Met een barbecue en een gezellige avond sloten we de eerste dag goed af.

In eerste instantie zouden we met de strandfietsen een tocht maken, maar na de zware omstandigheden van de dag ervoor had niemand hier puf voor. Gelukkig konden we de fietsen omwisselen voor elektrische brommers. Via een fotograaf op Instagram kreeg ik een tip over natuurgebied ‘Nummer Een’, een plek waar vaak zeehonden te zien zijn. We besloten daarom met zijn alle op de solex naar dit gebied te rijden. Achteraf had ik beter moeten weten, want met vloed is de kans op zeehonden erg klein. Tijdens eb liggen ze vaak op zandplaten die met vloed onderwater staan. Echter was de afstand en de route naar dit gebied perfect. Eenmaal terug bij het huisje gingen we op pad voor wat boodschappen. We sloten de dag wederom weer goed af met een gezellige avond.

Maandagochtend was het een heerlijke warme lentedag en dus was het erg jammer dat we huiswaarts moesten keren. Doordat ik deze maandag lekker vrij had, besloot ik in mijn eentje naar huis te gaan en onderweg verschillende natuurgebieden te bezoeken. Mijn eerste stop was weer ‘Nummer Een’ en dit keer tijdens eb om te kijken of er écht zeehonden waren. Ik had geluk want In de verte zag ik op de zandplaat meer dan veertig zeehonden liggen! Ze lagen veel te ver weg voor een foto, maar gelukkig kwam ik wel wat anders moois tegen: de bonte strandloper.

Mijn volgende en laatste stop was ‘Het Verdronken Land van Saeftinghe’, een natuurgebied dat al een tijdje op mijn lijst stond om te bezoeken. Normaal gesproken vind ik het te ver rijden want je kan er slechts vijf kilometer wandelen. Bij aankomst in dit gebied besloot ik het ‘Ruige Laarzen Pad’. Ik durfde het zelfs aan om zonder laarzen te lopen, maar achteraf bleek dit een slecht plan. Aan het einde van het pad zag ik een man op een stoeltje zitten en dus dacht ik dat het pad verder liep door de dikke slik. Met mijn voeten diep in de modder volgde ik de voetstappen die leidden naar de man in de verte. Ik vroeg me af wat hij aan het doen was, waarop hij aangaf dat hij een timelapse aan het maken was van het opkomende water. Het duurde nog een aantal uur voordat het vloed werd en ik wenste deze man dan ook succes en liep weer terug.

Bij het bezoekerscentrum kon je normaal gesproken de modder van je schoenen poetsen maar dit was door de coronamaatregelen uiteraard gesloten. Dat had ik weer, want zo kon ik lekker met mijn modderige schoenen in de auto zitten. Op het picknickbankje naast de kraan waren een paar vogelaars aan het genieten van de zon en een lekker biertje. Ik raakte met ze in gesprek en ze vertelden mij dat er met hoogwater een grote kans bestond dat veel vossen uit het gebied vluchtten. Het duurde ongeveer twee uur voor het hoogwater was, maar ik liet deze kans niet aan mij voorbij gaan.

Twee uur later was het inderdaad hoogwater, maar helaas hield de vos zich voor me verborgen. In de verte zag ik wel de man van de timelapse middenin het water staan. Toen ik met aan de praat raakte, vertelde hij me: “Ik weet wat ik aan het doen ben, het komt allemaal goed.” Zou hij vergeten zijn dat het met volle maan springvloed is? Hij stond namelijk bijna tot zijn middel in het water. Achteraf had ik misschien hulp moeten inschakelen. Dus, man van de timelapse: Als je dit leest laat even een berichtje achter dat het is gelukt is. Na deze lange dag was ik rond 19.30 uur weer thuis. Vol met enthousiasme en energie, want een hele dag buiten in de zon doet mij erg goed!

Geschreven door: Bastiaan van Gemert

Bastiaan van Gemert is een enthousiaste jongen die van kinds af aan al natuurfotograaf wilde worden. Hij vindt het daarom ook erg leuk om zijn verhalen en foto’s met iedereen te delen. Met zijn beelden en verhalen wil hij laten zien hoe bijzonder en mooi de natuur is.