De verzopen telaatkomer

Gisteren had ik mijn wekker gezet om te gaan helpen bij de weidevogel werkgroep. Toen ik mijn wekker hoorde afgaan stond ik gelijk op. Ik keek op mijn telefoon en zag een belangrijk berichtje: De werkgroep was in verband met de regen een half uur eerder begonnen. Helaas lag ik te slapen toen dit bericht werd verstuurd.

Snel aankleden, ontbijten en tanden poetsen en weg was ik. Met mijn verrekijker om mijn nek ben ik op de fietst naar het gebied gegaan. Gelukkig is dit voor mij niet ver fietsen. Toen ik aankwam begon mijn volgende uitdaging; op welk perceel is de werkgroep aan het werk? Aan de rand van het gebied keek ik door mijn verrekijker. Gelukkig zag ik in de verte een paar fietsen staan, deze moesten van de werkgroep zijn.

Na een kleine vertraging had ik me aangesloten bij de werkgroep om het perceel te belopen en te zoeken naar nesten van onder andere de scholekster. Toen ik aankwam had de werkgroep het perceel van vier hectare al bijna helemaal belopen. Tot mijn verbazing was er nog geen een nest gevonden.

Nog geen vijf minuten na ik me had aangesloten hoorde ik: “ik heb er een”. Ik was natuurlijk wel benieuwd wat er is gevonden dus ik kwam kijken. In een kuiltje in het zand lagen twee eieren van de scholekster. Dit nest werd gemarkeerd door aan beide zijde stokjes te plaatsen. Op deze manier weet de boer dat er hier een nest is. De boer kan dan met zijn werkzaamheden om het nest heen.

Na een paar keer heen er weer te lopen op het perceel zat de ochtend er weer op. Toen ik naar huis toe ging begon het opeens hard te regenen. Ik was een klein uurtje van huis en kwam helemaal doorweekt thuis.

Spijt van deze ochtend heb ik echter niet. Het werk wat de weidevogel werkgroep doet is erg belangrijk. Dankzij het harde werk van deze vrijwilligers worden er talloze weidevogels gered. Door het markeren van de nesten is het voor de boer duidelijk waar weidevogels broeden. Op deze manier kan de boer om de nesten heen met het uitvoeren van zijn werkzaamheden. Zo worden de eieren niet mee omgeploegd en belanden ze ook niet in de maaimachine.

Geschreven door: Bastiaan van Gemert

Bastiaan van Gemert is een enthousiaste jongen die van kinds af aan al natuurfotograaf wilde worden. Hij vindt het daarom ook erg leuk om zijn verhalen en foto’s met iedereen te delen. Met zijn beelden en verhalen wil hij laten zien hoe bijzonder en mooi de natuur is.