Avonturen in Noorwegen II

Lief natuurdagboek,

De tijd gaat erg snel voorbij. Op het moment van schrijven zit ik alweer bijna twee maanden in Noorwegen. Het is heel rustig in Evenstad, het dorpje waar ik verblijf. De meeste studenten zijn vertrokken naar hun thuisland. Voordat de mensen de campus verlieten, wilden ze een geweldige reis maken naar de Lofoten, een eilandengroep in het noorden van Noorwegen. Eerlijk gezegd was ik erg jaloers op deze reis. Fjorden, walwissen en de middernachtzon maakten daar namelijk allemaal onderdeel van uit. Deze jaloezie was van korte duur, want op een gegeven moment vroegen ze of ik mee wilde gaan.

Na flink wat plannen kon ik mee naar de Lofoten! We vertrokken vanuit Evenstad met drie Nederlandse auto’s en vijftien studenten. Na een rit van vierentwintig uur kwamen we aan op onze eerste bestemming: een camping ter noorden van Finnsnes. Vanuit deze camping hadden we een prachtig uitzicht op een meer met vele gave vogelsoorten, waaronder de zeearend en de parelduiker.

Mijn idee van tijd was al heel snel verdwenen toen we op de camping stonden. We waren namelijk zó noordelijk dat het vierentwintig uur licht was. Na een nacht slaap in het zonlicht was het tijd om de omgeving te ontdekken middels een bergwandeling. Een van mijn reisgenoten had een prachtige wandeling gevonden van ongeveer zes kilometer. Dit lijkt misschien niet zo veel maar het is toch net wat zwaarder dan de Nederlandse routes. De eerste vijf kilometer ging verrassend soepel maar het laatste stuk was bijna steil omhoog. Terwijl ik met moeite omhoog liep, hoorde ik opeens een heel bijzonder geluid. Het was een soort krassende roep en plotseling zag ik een alpensneeuwhoen op een paar meter afstand van mij zitten. Gelukkig had ik mijn camera helemaal mee naar boven gesjouwd en kreeg ik hem goed op de foto. Mijn geluk kon niet meer op en opeens kreeg ik weer veel energie om de bergwandeling af te maken.

We besloten om verder te reizen naar de volgende camping, toen er iets heel onverwachts gebeurde: opeens remde een auto recht voor onze neus. Gelukkig hadden we een oplettende bestuurder en stonden we op tijd stil. Deze auto bleek te remmen voor drie overstekende rendieren Toen we veilig stilstonden, zagen we de rendieren de bossen in vluchtten. Dat was echt een bijzondere ervaring! Onze bijrijder Hugo had zijn camera gelukkig bij de hand en kreeg de rendieren goed op de foto.

Tijdens mijn reis heb ik zoveel meegemaakt dat ik niet alles kan benoemen. Om dit artikel af te sluiten wil ik mijn ontmoeting met een heel bijzonder zoogdier beschrijven. Vanaf het plaatsje Andenes hadden we een boottocht geboekt om naar walvissen te zoeken. ‘s Morgens stonden we klaar bij de haven, waar we snel onze speciale spottersuitrusting aantrokken. Met speciale apparatuur konden we walvissen op een aantal kilometer afstand horen. Al snel zagen we een groepje van drie vinvissen kort aan het wateroppervlak. Dit was spectaculair maar viel in het niet bij de volgende ervaring.

In de verte zagen we namelijk een potvis! Met het bootje kwamen we erg dichtbij en na een tijdje bestuderen, dook dit gigantische dier weer diep de zee in. Het was net of ik naar een film keek. Het iconische beeld van die mega staart die omhoog ging en vervolgens langzaam in zee verdween. In totaal hebben we dit drie keer mogen aanschouwen!

Dit was niet de enige walviservaring; op de laatste dag stonden we erg vroeg op om de ferry te nemen naar het vaste land. Om 05.00 uur in de ochtend stonden we klaar bij de boot maar helaas ging die kapot. Tja, daar stonden we dan. De eerst volgende haven lag op zo’n twee uur rijden en de boot daar vertrok om 09.00 uur. Na wat overleg besloten we die kant op de rijden en daar hadden we toch een partij geluk! Precies op tijd kwamen we aan bij de boot en zo konden we tóch nog mee naar het vaste land.

Terwijl veel van mijn reisgenoten op de boot sliepen, hoorde ik plotseling het volgende bericht door het omroep systeem van de boot: ‘spekkhogger’. Ik had geen idee wat dit betekende en er was een hele hoop rumoer op de boot. Iedereen keek plotseling uit het raam en toen zag ik het ook: orkas! Snel rende ik naar buiten en daar zag ik ze in een groepje. Een betere afsluiting van je reis kun je niet krijgen.

Qua tekst laat ik het zitten bij dit verhaal, maar hieronder zijn nog enkele foto’s te zien van mijn reis: het bezoek aan het Lofotr Vikingmuseum, een aantal mooie wandelingen en wat plaatjes van onze slaapplekken. Na deze prachtige reis moest ik natuurlijk flink wat tijd besteden aan mijn scriptie, waarvoor ik eigenlijk in Noorwegen ben.

Geschreven door: Bastiaan van Gemert

Bastiaan van Gemert is een enthousiaste jongen die van kinds af aan al natuurfotograaf wilde worden. Hij vindt het daarom ook erg leuk om zijn verhalen en foto’s met iedereen te delen. Met zijn beelden en verhalen wil hij laten zien hoe bijzonder en mooi de natuur is.