Winter wonderland

Lief natuurdagboek,

De sneeuw is alweer verdwenen maar wat heb ik ervan genoten! Zondag 6 februari stond ik extra vroeg op om te genieten van het Winter Wonderland. Mijn idee was om een bosuil te fotograferen in een besneeuwde boomholte. Ruben van Laar deelde een locatie van een boomholte waar vaak twee bosuilen in zitten.

In eerste instantie was mijn plan om met de auto naar de desbetreffende boom te gaan. In de vroege ochtend keek ik echter uit het raam en zag dat de wegen waren verdwenen onder een dik pak sneeuw. Het was gekkenwerk om met de auto te gaan, dus besloot ik maar te gaan lopen. De tocht bedroeg ongeveer zes kilometer en was omgeven door weilanden. Beschutting voor de wind was dus ver te zoeken en wat hád ik het dus koud tijdens deze wandeltocht.

Eenmaal aangekomen bij de boomholte was er geen uil te bekennen. Ik baalde hier best wel van want ik had het koud en tijdens mijn wandeling heb ik vrij weinig waargenomen. Ik besloot nog even door de bossen te lopen in de hoop nog wat tegen te komen en dat gebeurde ook. Vele vinken, koolmezen en wat staartmeesjes maar daar bleef het bij. Op de terugweg kon ik het niet laten om nogmaals in de holte te kijken en, je kan het al raden, de bosuil was nog steeds niet thuis.

Op een gegeven moment kwam ik een medefotograaf tegen die ik ook in de holte zag kijken. Zo vriendelijk als ik ben vroeg ik: Baalt u er ook van dat de bosuil niet thuis is? Waarop ze antwoordde: De bosuil zit gewoon daar in de boom! Turend door mijn verrekijker keek ik of ik een boomholte zag in de boom die ze aanwees. Ik was verbaasd want ik zag de uil nog steeds niet. De vrouw wees hem vervolgens aan en toen zag ik hem inderdaad.

Vreemd genoeg keek ik er helemaal overheen. De bosuil had natuurlijk de holte verlaten omdat de ijskoude wind recht naar binnen blies. Wat was het prachtig om een bosuil recht voor mijn neus op een tak te zien zitten. De kou was ik al snel vergeten en het klikken van mijn camera begon. In mijn enthousiasme belde ik Donny Dolman met de vraag: Je raadt nooit wat ik heb gevonden? Zijn antwoord: Patrijzen in de sneeuw?

Ik heb ongeveer een uur bij de bosuil gestaan. Op een gegeven moment had ik het idee dat ik het perfecte plaatje te pakken had en dus ging ik weer door de weilanden richting huis. De wind blies ondertussen recht in mijn gezicht en de blaren zaten onder mijn voeten door mijn snowboots. Het kon me allemaal niets meer schelen want ik had een prachtige foto van een bosuil!

Op een gegeven moment zag ik vier vreemde bulten in het besneeuwde weiland. Ik keek eens goed door mijn verrekijker en zag gewoon vier patrijzen zitten! Tijgerend door de sneeuw sloop ik dichterbij terwijl ik het gedrag van deze vogels goed in de gaten hield. Ik wilde immers niet dat ze opvlogen in deze kou. Op mijn buik in de diepe sneeuw lag ik dan in het weiland. Ik was zo enthousiast dat ik te snel opstond. Tot op de dag van vandaag heb ik hier spijt van, want toen vlogen de vier patrijzen op. Eenmaal terug op de begaande weg belde ik Donny weer op met dezelfde vraag: Je raadt nooit wat ik heb gevonden? Waarop hij antwoordde: Nog een bosuil? Nee, het waren dus de vier patrijzen in de sneeuw.

De medefotograaf bij de bosuil vertelde me dat er een roestboom in Wageningen van ransuilen in Wageningen stond. Deze locatie was vlakbij de plek waar ik dat weekend verbleef. Ze liet me foto’s zien die ze daar had gemaakt. Ransuilen blijven blijkbaar gewoon zitten en laten zich onder sneeuwen. Dit moest ik zelf zien! Deze roestboom in Wageningen was niet te missen. Er stonden namelijk informatiebordjes bij. Op deze locatie had ik maar liefst 24 ransuilen geteld en het is een ervaring opzich om zoveel uilen bij elkaar te zien. Om ze dan ook nog met sneeuw op hun kopjes te zien, is al helemaal bijzonder! Na hier wat foto’s te hebben gemaakt was het tijd om weer op te warmen. Wat heb ik genoten deze dag!

Geschreven door: Bastiaan van Gemert

Bastiaan van Gemert is een enthousiaste jongen die van kinds af aan al natuurfotograaf wilde worden. Hij vindt het daarom ook erg leuk om zijn verhalen en foto’s met iedereen te delen. Met zijn beelden en verhalen wil hij laten zien hoe bijzonder en mooi de natuur is.