datum: 08-11-2020
Lief natuurdagboek, het is weer herfst. Het einde van het jaar dat in het teken staat van mooie herfstplaten met rode, oranje en bruine tinten, licht dat door bomen schijnt, mistige ochtenden, paddenstoelen, vogeltrek en uilen. Huh wat? Uilen?!
Ja uilen. In de herfstmaanden verzamelen namelijk veel Ransuilen zich bij hun broedlocaties om samen de winterperiode door te brengen. Ze trekken dan naar zogenaamde roestbomen waarin ze met grote groepen van soms wel vijftien uilen tegelijk verblijven. Dit soort roestbomen trekken (begrijpelijk) altijd veel bekijks van natuurliefhebbers en fotografen. Dat is dan ook de reden dat ik dit stukje schrijf.
Op sociale media zoals Facebook en Instagram zie ik altijd foto’s voorbij komen van roestbomen met uilen erin, vaak zijn het mooie plaatjes waarbij de uilen recht van voren gefotografeerd worden met hun heldere oranje ogen en grappige oorpluimpjes. Als natuurfotograaf verwonder ik me daar iedere keer weer over, ze zijn immers zo aandoenlijk. Ik weet echter ook dat juist bij de meest fotogenieke plaatjes de uilen niet op hun gemak zijn. De lange houding met opgerichte pluimpjes is een teken van angst, de uil maakt zich slank zodat hij niet opvalt en zou het liefst in een tak veranderen. Vandaar de titel van dit verhaal, hoe langer de uil zich maakt, hoe banger hij is. Hetzelfde geldt voor de wijd opengesperde ogen, de uilen houden je goed in de gaten omdat ze het niet vertrouwen terwijl ze eigenlijk zouden uitrusten van hun nachtelijke jachtpartijen.
De meeste mensen doen het echter niet expres en zijn ook gebaat bij het welzijn van de uilen. Daarbij is het helemaal niet nodig om de herkenbare plaatjes te schieten, iedereen kent deze inmiddels wel. Zelf heb ik geprobeerd om de uilen met zo natuurlijk mogelijk gedrag weer te geven, denk daarbij aan slapende uilen, poetsende uilen of uilen die een braakbal uitspugen. Hierbij komt veel geluk kijken want het grootste deel van de dag bewegen de uilen bijna niet, het betekent dan ook niet dat je de hele dag bij een roestboom moet gaan posten voor een mooie plaat. Beperk je bezoek tot een kwartier of half uur hooguit, neem je foto en laat de uilen weer hun ding doen.
Om mijn verhaal extra kracht bij te zetten, heb ik een paar zelfgemaakte foto’s toegevoegd. Waaronder ook een klassiek plaatje van de bange uil, zodat jullie weten waar ik over praat. Ik wil niemand verder de les lezen of de fotografiepret ontnemen, maar denk wel een beetje aan het beestje. Verder wil ik jullie nog wijzen op de oproep van Vogelbescherming Nederland en Sovon om de roestbomen liever niet te bezoeken, aangezien de Ransuil een kwetsbare soort is en daarnaast gevoelig is voor verstoring.
Bedankt namens de Ransuil en veel natuurplezier gewenst!
Geschreven door: Ruben van Laar
Ruben van Laar (1998) is een gedreven natuurliefhebber, een echte vogelfanaat en graag in de weer met zijn camera. Hij heeft als passie om ook buitenstaanders en echte natuurbarbaren enthousiast te maken voor het natuurgebeuren en hen hiervan het belang bij te brengen. Dit doet hij doormiddel van artikelen op BioBelevenis.nl waar hij met alle plezier artikelen voor schrijft.
