Op een zonnige zondag fietste ik door de polders achter mijn woonplaats. Het had die nacht flink geregend waardoor het water tot hoog aan de oevers van de sloten stond. Op een rustig tempo rolt mijn fiets over het asfalt terwijl ik in de verte tuur op zoek naar iets interessants. In de verte trappelen meeuwen wormen uit het gras en in de berm zwaaien meerdere rivierkreeften dreigend met hun scharen.
Dan zie ik vrij dichtbij een ooievaar langs de sloten dwalen, hij is op zoek naar een lekker maaltje. Traag stapt hij met zijn lange, dunne poten langs de oever. Zijn nek gebogen en zijn snavel als moordlustig wapen naar beneden gericht. Klaar om toe te slaan als er een lekker hapje in het vizier komt. Ik stap van mijn fiets om af te wachten wat het zal worden. Dan gebeurt het: in een flits van het moment schiet de nek van de ooievaar naar voren en grijpt zijn krachtige snavel iets dat ik nog niet kon zien. Hij is er druk mee bezig. Net achter een polletje gras zie ik zijn kop omhoog komen en weer omlaag gaan. Soms schiet er een zwart stukje weg als de ooievaar met zijn kop schud. Ik kan alleen maar gokken wie de ongelukkige zal zijn; een vis die te hoog aan het oppervlak zwom of een mol opzoek naar het droge? Ik wist dat ik het wel te zien zou krijgen als ik nog even wachtte.
Ooievaars en reigerachtigen hanteren namelijk dezelfde manier waarop ze hun voedsel naar binnenwerken. Ze nemen hun prooi in het uiteinde van hun snavel, met een snelle beweging van de kop werpen ze deze de lucht in om het vervolgens in hun keelgat op te vangen en geheel door te slikken. Dat moment kwam nu.
Ik zag het zwarte bolletje zitten tussen twee rode delen snavel, snel handelen dacht ik. Ik pakte mijn camera en schoot nog snel wat bewijsplaatjes. De prooi ging de lucht in en verdween in de slokdarm van de eter. Als ik de foto’s terugkijk onderscheidt ik een vorm die ik eerder tegen kwam. De ooievaar had een smakelijke rivierkreeft te pakken en de vliegende zwarte stukjes waren zijn scharen en poten. Die zijn niet alleen pijnlijk maar bovenal zeer onhandig als je je voedsel niet kauwt. De kreeft is allen nog zichtbaar als een propje in de lange hals van de ooievaar, dat nu langzaam naar zijn maag glijd.
De ooievaar zit blijkbaar nog niet vol en stapt weer rustig langs de oever op zoek naar het volgende maaltje. Ik ben weer een verhaaltje rijker en vervolg mijn rit op de fiets, ondertussen groet ik elke kreeft die nu nog dreigend naar mij zwaait.
Geschreven door: Donny Dolman
Donny Dolman (1998) is enthousiast, nieuwsgierig en verslaafd aan de natuur. Achter iedere boom, onder elke steen, achter ieder geluid en elke foto schuilt een verhaal. De natuur is zo interessant, prachtig en verwonderend! Donny deelt dat graag met zoveel mogelijk mensen, daarom schrijft hij voor Biobelevenis.nl
Meer verhalen?
Natuur dichtbij huis
Een nieuw begin
Avonturen in Noorwegen V
