Addertje onder het gras

Lief natuurdagboek,

In de laatste week van februari was het prachtig zonnig weer. De natuur komt weer tot leven, de eerste krokussen staan in bloei en de vogels beginnen de zingen. Met de warme zon heb je ook kans om de eerste adder te zien zonnen.

Met dit in gedachte ben ik samen met Wessel gaan zoeken naar de adder. Helaas is de adder in Noord-Brabant uitgestorven en daarom hadden we een gebied uitgekozen in Drenthe: het Dwingelderveld. Vroeg in de ochtend stond ik dus bij Wessel voor de deur in Oosterbeek en reden we meteen door naar deze locatie. Eenmaal aangekomen kon onze zoektocht beginnen. Wat prachtig is het op de heide in Drenthe: zingende boomleeuweriken, roepende dodaars en wat gakkende ganzen. Onze ochtend begon perfect.

Na een klein half uurtje zoeken zagen we een fotograaf zoekend naar de grond kijken. Nieuwsgierig dat ik ben vroeg ik aan deze man: Ook op zoek naar de adder? Deze man was niet op zoek naar de adder maar naar een insect genaamd ‘de zakdrager’. Hij vond het ook leuk om mee te zoeken naar de adder en dus besloten we een stuk samen te gaan zoeken. Dit leverde echter helaas geen resultaat op.

Rond de middag hadden we nog steeds geen adder gevonden. De moed begon in onze schoenen te zakken, het zal toch niet dat we helemaal hierheen zijn gekomen om vervolgens geen adder te zien!? Op een gegeven moment zagen we een man met een telescoop de heide afspeuren en mijn nieuwsgierigheid kwam weer omhoog. Ik vroeg of hij nog wat moois had gezien en dat bleek zo te zijn. Hij zag namelijk een smelleken zitten en via zijn telescoop konden er even een blik op werpen. Het kleine roofvogeltje zat lekker op een paaltje. Een smelleken is een soort die ik nog nooit eerder had gezien, dus dat maakte al wel wat goed op deze dag.

Uren en kilometers verder hadden we nog steeds geen adder gezien. De dag ging richting het einde en dus besloten we maar richting het huis van Wessel te gaan. Wat was dit een baaldag, we hadden in de verte een smelleken gezien en wat foto’s gemaakt van mossen. Het was niet de moeite waard geweest om hier helemaal voor naar Drenthe te rijden.

Een adder fotograferen was iets wat ik graag wilde doen. Op deze eerste zonnige dagen van het jaar gaan de mannetjes vaak zonnen en zou je ze kunnen zien. Daarom besloten we om nog een ochtend een ronde te maken op de Wolfhezerheide. Na een paar uur deze heide afgespeurd te hebben hadden we nog steeds geen slang gezien. Het was tijd om terug te gaan naar de auto, want ik had deze dag nog veel te doen. Bijna terug bij de auto kwamen we een andere fotograaf tegen. Hij was ook op zoek naar de adder en vertelde waar we ongeveer moesten zoeken. Ik wilde zo graag de adder zien dat we het hele stuk met hem mee zijn teruggelopen. In de middag was het echt tijd om terug te gaan en helaas deden we dat zonder adderfoto’s. De desbetreffende fotograaf zou laten weten of hij later deze dag nog adders had gevonden. Eenmaal weer terug bij Wessel kreeg ik een berichtje:

‘Ik ben weer thuis en heb ook geen adders gezien.’

Voor mij was het wel een opluchting dat we niet de enige waren die ze niet hadden gezien. Als de dagen weer wat warmer worden ga ik zeker nog een poging doen om de adder op de foto te krijgen!

Geschreven door: Bastiaan van Gemert

Bastiaan van Gemert is een enthousiaste jongen die van kinds af aan al natuurfotograaf wilde worden. Hij vindt het daarom ook erg leuk om zijn verhalen en foto’s met iedereen te delen. Met zijn beelden en verhalen wil hij laten zien hoe bijzonder en mooi de natuur is.