Eindelijke de wielewaal
Afgelopen dinsdag was het weer zover, Bastiaan en ik gingen samen op pad om vogels te spotten. Het was een tijd geleden dat we samen gingen vogelen dus wilden we iets bijzonders zoeken. Het moest wel in de buurt liggen want er was nog werk te doen en we hadden geen zin om heel vroeg op te staan. Zo viel ons oog op ‘De Kampina’, een groot natuurgebied in Noord-Brabant met veel afwisselende landschappen. Na op Waarneming.nl gekeken te hebben zag ik dat er wielewalen in het gebied aanwezig waren. Dat zou onze doelsoort voor de dag worden.
Eerlijk gezegd had ik heel weinig hoop dat we hem te zien zouden krijgen. Met een paar goede locaties was er in ieder geval kans dat we de prachtige zang zouden horen. Aangekomen bij de kampina hadden we niet echt een duidelijke route uitgekozen dus liepen we maar een beetje in de wilde weg richting het desbetreffende stuk. Onderweg werden we al begroet door het gezang van de zwartkop en de boompieper, erg leuk maar niet onze doelsoort. Een mooie bijkomstigheid was, dat we een mannetje bonte vliegenvanger zagen die druk in de weer was met een nest. Na deze mooie waarneming en enkele goede foto’s zeiden we tegen elkaar dat de dag nu al geslaagd was ook al zagen we geen wielewaal.
Bonte vliegenvanger 
Bonte vliegenvanger 
Zwartkop
Nou dat werd bijna werkelijkheid want we waren rond 13.00 uur al door het halve gebied getrokken met nog geen spoor van de wielewaal. Zelfs geen zang op de plekken waar dit bijna dagelijks gehoord was. Lichtelijk moedeloos besloten we maar een route over de heide te nemen waar we wat mooie vogels zagen zoals roodborsttapuiten en nog meer boompiepers.
Het vrouwtje van de Roodborsttapuit 
Zingende Boompieper
©Ruben van Laar
Na de heide overgestoken te hebben was het tijd voor een lunchpauze waarna we richting de auto zouden lopen. We zaten net lekker uit te blazen op een boomstam al genietend van onze krentenbollen toen we plotseling wat hoorde. Enkele hele hoge tonen deden ons opschrikken waarna we elkaar verbaasd aankeken. “Was dat nou een Merel?” ‘Ja dat zal wel weer die horen we al de hele tijd.’ Verder eten dan maar, maar nog geen minuut later klonk weer het hoge deuntje, zou het dan toch nog gebeuren? Een vluchtige blik op de vogel-app verklaarde dat we toch echt met het geluid van de wielewaal te maken hadden.
©Bastiaan van Gemert
Snel liepen we in de richting van het geluid dat uit een klein bosje met hoge bomen kwam. Daar aangekomen was het een kwestie van goed luisteren en je stil houden. De vogel gaf ons een waar concert terwijl we recht onder zijn boom stonden, maar zien? Vergeet het maar! we zeiden nog tegen elkaar, een knalgele vogel, hoe moeilijk kan het zijn? Dat bleek dus vrij onmogelijk, en na een half uur luisteren en speuren gaven we het op en liepen we verder.
Toen we aan de rand van het gebied aankwamen, kwam ons een hardloper tegemoet. Hij had een verrekijker om zijn nek, dus brutaal als ik ben, vroeg ik gelijk of hij misschien op zoek was naar de wielewaal. “Ja ik zoek hem ook, meestal zit hij hier in de bomen en vliegt hij dan da-” ‘dudelieedooo plieouu!’ Nog voor de hardloper uitgesproken was klonk ergens rechtsboven ons het onmiskenbare geluid. Gelijk tuurden we ingespannen naar de bladeren om te proberen de vogel te vinden. Tevergeefs natuurlijk, de vogel zat waarschijnlijk in de boomtop waardoor wij tegen de bladeren aan keken. Maar vastbesloten als we zijn, wilden we net zo lang wachten tot hij tevoorschijn zou komen.
En plots gebeurde het, terwijl Bastiaan het geluid aan het opnemen was en ik langs het pad op liep, kon ik precies tussen een klein gat doorkijken. Daar waren de kruinen van enkele andere bomen te zien en het leek of het geluid daar vandaan kwam. Opeens kon ik een kleine zwarte vlek ontwaren die op een lange tak net onder de bladeren zat. Gelijk richtte ik mijn camera om er zeker van te zijn dat het geen merel was. Ik keek door mijn zoeker en zag de zwarte vlek bewegen, de vlek bleek geen merel te zijn maar de vleugel van de wielewaal! De rest van het gele lijf zag ik enkele seconden later pas, toen was het een kwestie van snel foto’s maken. Gelijk riep ik naar Bastiaan, ik zie hem, ik zie hem!! Helaas was hij net te laat om een foto te maken en vloog de vogel al zingend een andere boom in waar hij niet meer te zien was. Met de sensatie nog vers keek ik snel of de foto’s er goed uit zagen. Het resultaat viel tegen maar, de platen waren duidelijk genoeg.
Eindelijk, de Wielewaal! 
De schutkleur is hier goed te zien
Ondertussen kwam ook de hardloper terug en we konden hem vol trots de foto’s laten zien. Hij vond het erg leuk om ze te zien en hoopte de wielewaal zelf ook nog te spotten. Nu we ons doel bereikt hadden was het tijd om naar de auto te lopen. Al pratend vervolgde we onze weg en hoopte we stiekem op nog een kans. Dit zat er helaas niet in, maar met de afspraak dat we het vaker zouden proberen waren we tevreden. Onderweg naar de auto hoorde we genoeg vogels waaronder vier Koekoeken tegelijk. Hoe het zo kwam dat we er zoveel hoorde, en wat de Koekoekfluisteraar daarmee te maken heeft leest u de volgende keer…
Geschreven door: Ruben van Laar
Ruben van Laar (1998) is een gedreven natuurliefhebber, een echte vogelfanaat en graag in de weer met zijn camera. Hij heeft als passie om ook buitenstaanders en echte natuurbarbaren enthousiast te maken voor het natuurgebeuren en hen hiervan het belang bij te brengen. Dit doet hij doormiddel van artikelen op BioBelevenis.nl waar hij met alle plezier artikelen voor schrijft.
